نماز اول وقت امام حسین علیه السلام در میدان جنگ

 

1.وظیفه دینی و شرعی

امام علیه السلام از ابتدای حرکت و قیام، دین اسلام و احیای احکام الهی و سنت پیامبر(ص) را اساس حرکت و قیام خود معرفی می کند و در تمام حوادث و برخوردها، از دایره شرع و احکام الهی خارج نمی شود. در بین احکام اسلام، نماز اهمیت خاصی دارد و به هیچ وجه ترک پذیر نیست، حتی اگر فوت گردد، باید قضای آن به جا آورده شود. اگر فردی عذر شرعی دارد و از به جا آوردن نماز در حالت ایستاده ناتوان است، باید تکیه دهد یا بنشیند یا نشسته تکیه دهد یا بخوابد، و خلاصه در هر صورت که برای او ممکن است، نماز را به جا آورد؛ حتی اگر فردی در حال غرق شدن است و وقت نماز تنگ می باشد، باید با اشاره نماز بخواند. گناهکاران نیز نباید نماز را ترک کنند، مثلاً اگر فردی مشروب خورده و مست است، باید بعد از خارج شدن از حال مستی، خود را پاک کرده و نمازش را بخواند. با توجه به اهمیت فوق العاد نماز، برای حالت های خوف و خطر از جمله میدان جنگ که دشمن رو به رو است و حال هجوم دارد، دستور نماز خوف با ویژگی های خودش داده شده است. در میدان نبرد اگر اوضاع خیلی بحرانی بود و خواندن نماز خوف ممکن نبود، باز نماز ساقط نمی شود و رزمندگان باید به حالت فردی رو به قبله تکبیرة الاحرام بگویند و بقیة افعال و اذکار را به صورت اشاره و ایستاده یا در حال راه رفتن و به هر صورت ممکن دیگر به جا آورند. حتی در نهایت درجة سختی (که به هیچ وجه به جا آوردن او را دو افعال نماز حتی با اشاره ممکن نباشد) باید به نیت نماز و به جای هر رکعت، یک تسبیح چهارگانه (سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر) بگوید. بنابراین نماز از واجباتی است که در صورت های مختلف حکم دارد و حکم شرعی آن در اوضاع جنگی، نماز خوف است. امام حسین علیه السلام در روز عاشورا مطابق دستور شرع، نماز خوف خواند و به تکلیف شرعی خود عمل کرد.

2.نشان دادن اهمیت نماز و احکام شرع

دستورهای دین حیات بخش هستند و مؤمنان با معرفت، عاشق عمل به احکام شرع می باشند. نماز و عبادت، نجوا و راز و نیاز با خالق یگانه هستی است و رسول خدا به همین جهت فرمود:«نور چشم من در نماز است». نماز عمود خیمه دین و استوارترین رشته پیوند میان بنده و مولا است. مؤمن با نماز شناخته می گردد و با نردبان آن تا عرش خدا بالا می رود و قدم بر بساط قرب می گذارد. نماز راه انس با خدا و روشنی بخش چشمان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است. نماز اولین و آخرین سفارش پیامبران است. نماز بازدارنده از آلودگی و زشتی است و حتی بی روح ترین و ناقص ترین نماز، سدی میان انسان و گناهان است. «معاویه بن وهب» از یاران حضرت صادق علیه السلام از ایشان می پرسد: برترین چیزی که بندگان را به خدا نزدیک می سازد و محبوب ترین کار در نزد خداوند چیست؟ حضرت فرمود: «ما اعلم شیئا بعد المعرفة افضل من هذه الصلاة» بعد از شناخت خداوند، چیزی را با فضیلت تر از نماز نمی دانم.

از اهداف مهم امامان در تمام لحظات زندگی، توجه دادن عملی به اهمیت و سازندگی احکام شرعی به خصوص عبادات می باشد. هیچ مهمی آنان را از این وظیفه و هدف باز نمی داشت. اگر نهضت جاوید حسین بن علی علیه السلام برای اقامه حق و زنده کردن دین خدا و رها ساختن آن از چنگال خرافات و هواپرستان ستمگر است و عمود دین خدا، نماز است چرا نباید نگهبان دین و شریعت محمدی صلی الله علیه و آله و سلم عمود دین را در عرصه خونین کربلا و در برابر هجوم بی امان و ناجوانمردانه دشمن با خواندن نماز عشق، محکم و استوار سازد؟ «ابو ثمامه صیداوی»- که در محبت مولایش حسین علیه السلام سر از پا نمی شناسد- در ظهر عاشورا، در میان حلقه تنگ محاصره دشمن، خدمت امام علیه السلام می رسد و فرا رسیدن وقت نماز ظهر را به یاد امام علیه السلام می آورد و آرزو می کند بعد از خواندن نماز به امامت مولایش، به دیدار معبودش بشتابد. امام حسین علیه السلام در پاسخ او می فرماید: «نماز را به یاد من آوردی، خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد« حسین بن علی علیه السلام و تنی از یارانش در برابر تیرهایی که از سوی دشمن می آمد، نماز ظهر را به جا آورد وعده ای از یارانش به هنگام نماز به خاک و خون افتادند و بر بال شهادت به دیدار دوست شتافتند. صحنه عبادت، مناجات و تلاوت قرآن امام علیه السلام و خاندان و یاران بزرگوارش در شب عاشورا، زیباترین نمایش بندگی است. ابا عبدالله علیه السلام درس عشق ورزی به نماز و راز و نیاز با معبود را از پدر بزرگوارش فراگرفته است. ابن عباس در گرماگرم جنگ صفین، آن حضرت را دید که سر را به سوی آسمان بلند کرده و در انتظار چیزی است. پرسید: یا امیرالمؤمنین آیا نگران چیزی هستید؟ فرمود: آری، منتظر رسیدن وقت نماز می باشم. ابن عباس گفت: در این وقت حساس نمی توانیم دست از جنگ برداریم و مشغول نماز گردیم. امیرمؤمنان علیه السلام فرمود: «انما قاتلنا هم علی الصلوة» «ما برای نماز با آنها می جنگیم». به راستی وقتی رهبران و پیشوایان ما در صحنه خون و جهاد، این چنین ارزش و جایگاه نماز را پاس می دارند و نماز را به تمام معنا در آن شرایط سخت و طاقت فرسا، این گونه به پا می دارند، آیا سستی و سهل انگاری نسبت به نماز برای ما- که به دور از آن صحنه های دشوار و در دامن آسایش هستیم- روا است؟ آیا منطقی و قابل قبول است که نسبت به آن پاکان و برگزیدگان، اظهار عشق و محبت کنیم و خود را پیرو و مطیع آنان بدانیم، آن گاه نمازی را که سرلوحه اعمال آنان است و جنگ و جهاد و فداکاری ایشان برای زنده نگه داشتن و برپا داشتن آن است، جایگاه واقعی خود را در زندگی ما نداشته باشد؟

نماز ,علیه ,السلام ,امام ,احکام ,الله ,علیه السلام ,حسین علیه ,امام علیه ,امام حسین ,خواندن نماز منبع